السلام علیک یا کریم ابن الکریم
چِقَدَر زهر زخون جگرت میریزد
آب،چون شمع زچشمان ترت میریزد
آنقَدَر آه کشیدی! که دلت تاب نداشت
خاک هم،خاک به سر، پشت سرت، میریزد
بین کوچه چه کشیدی تو، که با دیدن تو
ذکر زهرا زلبان پدرت میریزد
تیرها هم به کریمی شما پی بردند
لخته خون از جگرو بال و پرت میریزد
پدرت اهل کرم، نام خودت شاه کرم
چقَدَر روضه زخون جگرت میریزد
اشک از دوچشم حضرت آدم چکیدو بعد
قلبش گرفت ، آه زجانش دمیدو بعد
بالش به سوی مطلع توحید شد بلند
امن یجیب ، از نفس او رسیدو بعد
دستی زغیب آمدو آندم در آسمان
نقشی ز پنج نور مقدس کشیدو بعد
یک یک حمیدو عالی و فاطرومحسنش
حالا حسین ومعرکه وناردیدو بعد
کم کم تمام هستی خود را به باد داد
وقتی که دید خواهر از او دل برید وبعد
گرگی میان گودی گودال قتلگاه
یوسف برای پیرهنش می درید و بعد
جاداشت آسمان وزمین زیرو رو شود
قدم گذاشت به روی دلم غبارغمت
میان سینه بلند است بیرق وعلمت
دوباره باز زچشمم ستاره می بارد
میان این همه آزاده حرم از کرمت
عروج میکنم ازدل به سوی تووقتی
میان تکیه بگیرم نوای دم به دمت
طواف می کنم ازدوربارگاه تورا
هنوز مستم ازآن بوی سیب صبحدمت
«مرازخویش بگیرو به خویش برگردان»
بده به شعردلم سوزو آه محتشمت
هنوز ذکر عطش مانده دردل صحرا
فرات بودو نشد نذرخشکی دولبت
صدای وای غریبم حسین مادرتو
هنوز می رسد از قتلگاه محترمت
